Leczenie chirurgiczne

Leczenie chirurgiczne żylaków

Historia medycyny, to także historia rozwoju metod leczenia żylaków kończyn dolnych. Ważniejsze daty:

• 1884 - Madelung
  wycięcie odcinka żyły odpiszczelowej z długiego cięcia na udzie
  
  
• 1890 - Trendelenburg
  podwiązanie żyły odpiszczelowej
  
  
• 1905 - Keller, Babcock
  wyrwanie podskórne (stripping) żyły odpiszczelowej na sondzie metalowej
  
  
• 1916 - Homans
  zabieg jw. + podwiązanie bocznic okolicy ujścia żyły odpiszczelowej
  
  
• 1956 - Dodd, Cockett
  nadpowięziowe podwiązywanie perforatorów

Celem zabiegu operacyjnego jest: usunięcie refluksu z układu żył głębokich do układu żył powierzchownych (połączenia odpiszczelowo-udowe lub odstrzałkowo-podkolanowe, perforatory uda i podudzia, żyły miednicy) usunięcie żylaków

Współczesne metody operacyjne muszą oprócz wysokiej skuteczności cechować się dobrym efektem kosmetycznym. Uzyskuje się to przez dokładniejsze określenie miejsc refluksów (mapping z użyciem USG), stosowanie technik przy

obrazowanie przezskórne naczyń

których można usunąć niewydolne żyły przez jak najmniejsze cięcia skóry, np. przezskórne obrazowanie naczyń - tzw. side-transillumination, stosowanie metod minimalnie traumatyzujących tkanki:

• metoda Van der Strichta - stripping przez wgłobienie (tzw. PIN stripping)
• metoda Mullera, Varadyego - tzw. phlebectomia m. Muller
• Hauer 1985 - SEPS - endoskopowe podpowięziowe klipsowanie niewydolnych perforatorów
• Bassi - usuwanie żył przeszywających
• metoda CHIVA Francheschi - podwiązywanie pnia żylnego powyżej i poniżej perforatora
• metoda SAVAS (crossectomia i obliteracja żyły odpiszczelowej, przecięcie perforatorów, wycięcie żylaków)
• kriostripping i krioobliteracja
• operacje endowaskularne z użyciem lasera, tzw. EVLT
• operacje endowaskularne obliteracji niewydolnej żyły odpiszczelowej za pomocą elektrody bipolarnej - tzw. VNUS